Monday 7 October 2013

Jawel... een heuse review met twee assessoren als afsluiting

Vooraf hebben we de review doorgenomen en een beetje geoefend, zodat iedereen een idee had van wat er zoal gevraagd kon worden. En op 4 oktober was het zo ver, de uitreiking van de certificaten: met taart (op de motor in  Patan gehaald), fotos, een woordje voor iedere leraar en een ontroerend dank je wel van de leraren: FEEST!!




De review gaat over het portfolio van elke deelnemer. Dit portfolio bestaat uit een map met daarin het Critical Interview en een reflectie van de leraar op de indicatoren van de competenties. Het interview is gebaseerd op de zeven competenties en gaat over de inhouden van het portfolio en 5 minuten van de opgenomen laatste geobserveerde les. Ieder mocht zelf het deel kiezen wat zij/ hij wilde laten zien. Ik had vooraf de vragen opgesteld (STARR), terwijl Utsab als tweede assessor observeerde. Na afloop hadden we samen een kort overleg. Omdat we een opzet hebben gemaakt van drie reviews, die cumulatief zijn opgebouwd, is het mogelijk dat in de eerste review de indicatoren in een minder complexe situatie worden getoond.

Voor elke leraar was er een certificaat voor course 1, waarna ze samen met Marie-Louise op de foto gingen:

 
"Op ieder certificaat heb ik voor iedere leraar drie aanbevelingen geschreven, wat het verschil tussen de leraren zichtbaar maakte. Dit was voor de leraren een hele nieuwe ervaring: een review waarin zij het middelpunt waren enover zichzelf moesten aangeven waarom zij of hij voldeed aan de eisen van het review! Sterke kwaliteiten noemen, aangeven waarom je juist dat deel van de geobserveerde les wilde laten zien, enz.
 
















Waren de doelen die ieder van hen 4 weken geleden nog formuleerden vaag en algemeen, nu waren ze concreet, persoonlijk en gericht op wat ze in de volgende periode willen implementeren, leren en uitproberen. Voor de volgende periode staat de Blended Learning op het programma, waarover we duidelijke afspraken hebben gemaakt. Maar nu is er eerst tijd voor een vakantie van twee weken, zodat ze het Dashain Festival kunnen bijwonen."
 
Marie-Louise

Voor meer infotrmatie over het Dashain Festival klik HIER

Thursday 3 October 2013

Binnen vier weken zie en hoor je dat het allemaal echt mogelijk is: het gebeurt!!

Wat betekent het voor een leraar om in een land, waar frontaal, klassikaal uit het boek lesgeven door de lectoren en professoren van de universiteiten als enige juiste aanpak verkondigd wordt, op zoek te gaan naar meer leerlinggericht werken?
Wat betekent het voor een leraar in een land, waar iedere leraar start op de bladzijde waar hij de vorige dag gestopt is en doorgaat tot de bel luidt, op zoek te gaan naar een structuur van een les?
Wat betekent het voor een leraar in een land, waar een vraag stellen aan jezelf ervaren wordt als zwakte, te kijken naar je eigen ontwikkeling, jezelf (leer)vragen te stellen?
Wat betekent het voor een leraar in een land, waar niet of alleen vanuit een hiërarchisch denken met elkaar over onderwijsgeven gesproken wordt, een collega uit te nodigen om te spreken over de onderwerpen van een training en deze leraar te motiveren om het ook eens te proberen?
 
Binnen vier weken zie en hoor je dat het allemaal echt mogelijk is: het gebeurt!!

Gouden greep
Achteraf blijkt het en gouden greep te zijn geweest dat de leraren iedere morgen naar de workshop kwamen! En ….als het niet lukte om op tijd te zijn, werd er altijd tijdig gebeld!
Een andere gouden greep was het “huiswerk”.  Iedere week kregen de leraren open, maar wel gestructureerde suggesties, die betrekking hadden op de onderwerpen van de workshop. Het huiswerk van workshop 3 en 4 werd voordat ik het kreeg door een of twee collega’s doorgenomen en de verkregen feedback werd naar keuze verwerkt. Allemaal keurig binnen de afgesproken tijd, wat in Nepal heel bijzonder schijnt te zijn.
 
Activerende werkvorm
De afgelopen 10 dagen hebben we hard gewerkt aan de concretiseringen van de lessen in de praktijk van alle dag. Hierdoor hebben we ook echte en vele  ervaringen opgedaan met feedback geven:  “additions”, en ja ook  ”corrections” (dat doe je niet, ja, dus wel!!!!) en “enrichments”. Dit betekent dat alle leraren met alle of bijna alle klassen waar zij Engels geven actief gewerkt hebben aan klassenregels, het concretiseren van minstens twee strategieën van Marzano en in 25% van hun lessen (men geeft 30 lessen per week) een activerende werkvorm hebben uitgevoerd en de nieuwe ideeën hebben voorbereid en geëvalueerd met STARR.

Reviews
Iedere leraar heeft zijn leren van de afgelopen week geëvalueerd en heeft voor Review 1 een portfolio samengesteld.
Over een paar dagen vertel ik over mijn ervaringen met de Reviews!

Gerichte feedback
Lieten de eerste lessen die ik observeerde (12, 13 en 15 september) nog een traditionele les met een voorzichtig gebruik van een flashcard zien, tijdens de tweede les zag ik pareltjes van lessen. Okay, niet allemaal met een fantastisch doorvoeld effect, maar alle 8 deelnemers toonden duidelijk aan dat zij de afgelopen weken hard aan het werk waren geweest om meer leerlinggerichte werkvormen toe te passen, te starten met het terugblikken én op het einde ruimte en tijd in te richten voor gerichte feedback!!

Twee mooie voorbeelden
Een groep van 52 leerlingen, class 10 (Havo 5) die tijdens de eerste observatie, alleen luisterde, individueel oefeningen maakten en met zijn allen staand in gelid, antwoord gaven op de vragen van de lerares, waren tijdens de tweede observatie met een luister oefening gezamenlijk met hun bank (3-4 leerlingen) aan het overleggen, hielpen elkaar en gaven op vragen vanuit het groepje hun antwoord.

Een hele actieve leergierige lerares, in rolstoel, liet studenten binnen 3 minuten de banken verplaatsen, zodat zij tijdens de oefening een paar leerlingen begeleide instructie kon geven! En in dezelfde les zongen de leerlingen met een filmpje van YouTube, “Flying without Wings“ om te ervaren dat je naast lezen en schrijven ook Engels kunt spreken en dat Engelse teksten iets betekenen!
Leerlingen lieten zien dat ze gewend zijn om samen te werken, te overleggen. Ze konden de banken snel verplaatsen en kregen extra instructie. Ze genoten daarnaast ook nog eens van het zingen!



Het raakte mij! Ik was echt ontroerd!

Groetjes
Marie-Louise

Tuesday 24 September 2013

Een basis leggen voor onderwijs, in het Township van Plettenbergbaai (SA)

Cyrille is in Zuid Afrika waar ze een school in het Township van Plettenbergbaai bezoekt. In deze blog vertelt ze over haar wederwaardigheden daar.


Een basis leggen voor onderwijs, in het Township van Plettenbergbaai (SA)

Zondag 22 september sta ik te wachten op de boot bij Ocean Blue in Plettenbergbaai Zuid Afrika (SA). Met de boot kan ik de Indische Oceaan op, om walvissen te spotten. De walvissen (meestal Southern Right Whales of Humpbacks) zijn een ware trekpleister voor zowel de toeristen als de locals. Ocean Blue doet naast whale watching echter nog iets anders. Ze hebben een stichting opgericht die zich inzet voor de kinderen van het nabij gelegen Township.


Op haar duimpje
Wanneer ik na aanmelding voor de whale watching vertel over Stichting Edushare040, word ik door één van de gidsen direct doorgestuurd naar Hazel. Zij woont zelf in het Township zo blijkt later. Hazel werkt in de winkel én voor de stichting. Zij kent het Township op haar duimpje en doet de rondleidingen aldaar. De opbrengsten daarvan gaan rechtstreeks naar de stichting. Nadat het ijs gebroken is, kom ik erachter dat ze haar eigen gospelkoor leidt. Wanneer Hazel op haar beurt het hele verhaal van onze stichting aanhoort, gaat ze Charlie halen.
Charlie is de eigenaar van Ocean Blue. Daarna gaat het snel. Afspraken worden gemaakt en visitekaartjes uitgewisseld. Aangezien het zondag is, zijn de scholen dicht, maar morgen is er een rondleiding voor een groep door het Township. Vandaag eerst maar eens wat whales spotten dus!

De opmaat
De volgende ochtend word ik om 11 uur verwacht. Volgens goed Zuid Afrikaans gebruik vertrekken we pas rond de middag. De tocht richting het Township vormt de opmaat voor wat komen gaat. Ik word stiller naarmate het Township dichterbij komt. En ik ben niet de enige.

Bezienswaardigheid
De zelfgemaakte huisjes rijgen zich aaneen onder de brandende Afrikaanse middagzon. De eerste kinderen rennen op de groep af die het Township schoorvoetend binnentrekt. Handen worden geschud en vastgepakt. Dit alles voltrekt zich pal tegenover het zelfgemaakte toilet. Het enige toilet. Voor al die gezinnen van het Township, dat zich golvend tot voorbij de horizon uitstrekt.
De kring kinderen rondom ons heen sluit zich. Wij zijn een bezienswaardigheid geworden. Wij, die ons vergapen aan de planken, draden en zelfgemaakte huisjes. Aan de kinderen gehuld in lorren aan de hand van een mama, starend op het scherm van een mobieltje. Op sommige huisjes staat een schotel.

Ademloos
Eerst bezoek ik een kinderopvang. De klaslokalen zien er mooi uit. In één van de klaslokalen liggen de allerkleinste kinderen van het Township te slapen. Kontjes omhoog en duim in de mond. Op de muur prijkt Nelson Mandela.
De kindertjes zitten buiten klaar om een lied te zingen. Hazel blijkt jarig te zijn. De kinderen zingen uit volle borst. Wij kijken toe. Ademloos.

Kansen
De volgende stop is de kleuterschool. Ook dit gebouw is gesponsord door Ocean Blue. Net als de barak voor de gaarkeuken en de dokterspost voor kinderen met HIV. En daar zijn er nogal wat van.
Als de kinderen oud genoeg zijn, gaan ze vanuit de kleuterschool naar het basisonderwijs. Dat is vier kilometer verderop. De stichting heeft gezorgd voor de schoolbus en voor de schoolspullen. Een rugzak met schriften, boeken en pennen. Lang geleden zijn ze gestart met een sponsorprogramma. Dat liep niet. 'Jammer', flitst door mijn hoofd, 'zoveel kansen krijgen deze kinderen niet'.

Een totaal andere wereld
Een kereltje in een korte broek met een t-shirt tot boven zijn navel grijpt mijn hand en trekt me vol trots zijn klaslokaal in. Mijn blik valt op een tekening aan de muur, links van me. Met een warm gevoel kijk ik naar het knaapje. In zijn grote zwarte kijkers. Twee jaar jonger dan mijn dochter. Hij leeft in een totaal andere wereld.


'Education is the most powerful weapon which you can use to change the world', lees ik hardop voor. De tranen springen in mijn ogen. Hij knijpt in mijn hand en ik in die van hem...







Sunday 22 September 2013

Voelen, ervaren en denken over wat en hoe je leerlingen wilt stimuleren om te leren


Voelen, ervaren en denken over wat en hoe je leerlingen wilt stimuleren om te leren

De derde workshop ‘Effectieve Instructie’ staat op het programma. Dit is echt praktijkgericht leren. Lesvoorbereidingen, lesobservaties, maar ook… naar jezelf kijken!
En op zondag bespreken we de uitwerkingen van de opdrachten van workshop 2!

Inmiddels hebben de leraren met de klas waarvan zij klassenleraar zijn de klassenregels met de studenten besproken. Iedereen is erin geslaagd samen met de studenten in groepen klassenregels op te stellen en af te spreken. Meestal hebben de studenten de klassenregels gekozen die er stilzwijgend al waren, maar… dat je daarover spreekt en dat je met je groep een voorstel maakt en vervolgens met de gehele klas tot een afspraak komt? Dat is nieuw!

Het is heel lastig om een regel concreet te maken. Wat bespreek je wel en wat bepaal jezelf als leraar? Nieuwe vragen. Iedereen komt enthousiast met foto’s naar de les en zo kunnen we heel dicht bij de praktijk blijven. Het is heel lastig om een regel heel concreet te maken. Ieder leraar kan zo een betoog over de noodzaak van regels en procedures houden, maar het goed in elkaar gezette betoog is vaak algemeen en niet gericht op eigen praktijk. Toch zijn er al een paar leraren die naast de algemeen gestelde regels ook ‘regulations’ met de studenten hebben opgesteld. Deze zijn concreet en aan bepaalde situaties gekoppeld, zoals: “We mogen geen huiswerk maken in de klas, terwijl de leraar lesgeeft”.

Dinsdag 17 september zijn we gestart met Workshop 3 ‘Effectieve Instructie’
Het grappige is dat de meeste leraren het voorbereidingsformulier, dat erg lijkt op dat van ons, ook gebruikt hebben. Twee verschillen: de beginsituatie van de leerlingen en de doelen zijn niet belangrijk! Ja….en dan?? Dan begint het leren van mij en de leraren!

Leraren maken een lesvoorbereiding, ik kom kijken en er wordt een film gemaakt. Voordat ik iets zeg, behalve uiteraard een paar geruststellende opmerkingen, kijken ze zelf naar de film en vullen voor zichzelf een observatie formulier in.
Ze komen de volgende dag met een reflectie naar de groep: twee delen of activiteiten, die men goed vond gaan – best practice – en een verbeteridee. 


We bespreken de les, waarbij de leraar centraal staat en op die manier ontstaat er langzamerhand een idee dat wat in de lessen wordt aangereikt wellicht van belang kan zijn.



Het is fantastisch, we werken met subjectieve concepten, werken met STARR, de Didactische Strategieën van Marzano, kijken naar lessen van leraren vanuit de zeven competenties en dit alles kan, omdat de leraren nieuwsgierig zijn en omdat het leraar-zijn in hun eigen praktijk het uitgangspunt en doel is. De leraren en ik zoeken echt naar ‘Wat werkt in de klas?’ en ‘Wat vind ik er zelf van?’, ‘Hoe voelt het en wat doet het met mij?’


Werken met leraren, die weinig verdienen, iedere dag minstens een uur moeten reizen, soms 50 leerlingen in klas hebben of op een afgelegen school lesgeven waar leerlingen met versleten en te kleine uniformen en afgetrapte te grote schoenen naar school komen, waar van iedere leerling verwacht wordt dat hij of zij dezelfde stof in dezelfde tijd uit zijn hoofd leert! Maar de leraren willen en voelen de mogelijkheden!

Morgen, zondag, bespreken we de resultaten van workshop 2, maar zeker ook wat wil veranderen (een van de 10 ideeën die de groep zelf heeft bedacht: waarom, hoe doe je het nu, maak je idee concreet!)


Thursday 12 September 2013

Er wordt winst geboekt & trots gevoeld

Marie-Louise is hard aan de slag gegaan met de Teachers 4 Teachers (T4T) workshops in Bungamati. De tweede workshop ‘Regels en procedures in de praktijk’ staat op het programma. Naast de lessen en de schoolbezoeken spelen ook de randvoorwaarden een rol. Dit keer is er een verkeersstaking. We kunnen veel voorbereiden maar niet alles…

Verkeerschaos
Vandaag is het 12 september 2013. Op het programma staat het opstarten van workshop 2 van de training T4T Bungamati Nepal. Door een verkeersstaking, geen bussen en wegopstoppingen lukt het twee leraren niet om naar de training te komen. Eigenlijk komt dat wel goed uit want dan kunnen de leraren morgen zelf ervaren wat het betekent om gedifferentieerd te werken!! Omdat de leraren iedere dag van 7.00-9.30uur naar de training komen, heb ik de workshop over een paar dagen uitgesmeerd. Wel hebben we afgesproken dat ze de opdrachten voor het portfolio iedere zondag af hebben. De aanpak is intensief, maar geeft de mogelijkheid om veel contact te hebben. Zo komen we iedere bijeenkomst een stukje verder en wordt de rode draad door de leraren ervaren.


De nieuwe aardverschuiving
De tweede workshop heeft als onderwerp ‘regels en procedures in de praktijk’. In de eerste drie dagen hebben we daar al over gesproken, maar dat was meer gericht op de training. Een aardverschuiving is het: regels en procedures. Het hardop uitspreken en met elkaar bespreken. We hebben wat afgelachen, maar ondertussen….bloedserieus en ook een beetje eng!
Presenteren hoe ze de regels naar de leerlingen gaan vertellen en aangeven waarom ze dat belangrijk vinden. Feedback geven en niet alleen complimenten. Kritisch naar teksten en korte filmpjes kijken… Nieuw, nieuw…..maar ze waarderen het. Ze genieten ervan zodra ze het begrijpen.
En ze zijn trots. Trots op hun eigen producten.
 


De headmasters
Een headmaster is direct door het gouvernement aangesteld. Hij of zij staat boven de leraren en heeft een organisatorische en controlerende taak. Zeker hier is het van belang dat de headmaster de training positief ondersteunt en dat de leraar met haar of zijn collega’s over de training kan spreken. Onze intentie is om alle leraren, in ieder geval de leraren Engels ook met de innovaties te besmetten. Ja, ik heb gezegd dat ik gepensioneerd was, maar dat ik wel twintig jaren gewerkt hebt aan de Fontys University of Applied  Sciences (UAS), Faculty of Education!! En dat telt!!




Winst!
Ik denk dat de bezoeken goed zijn ontvangen, op één school werd ik uitgenodigd om een ’lecture´ voor het hele team te geven.
Het is gelukt om af te spreken dat de leraar die de training volgt een workshop samen met mij voorbereidt, dat hij hem geeft en dat ik erbij ben. Winst!!

Ik schat in dat we nog wel drie bijeenkomsten nodig hebben voor deze tweede workshop, maar dan hebben alle leraren ook daadwerkelijk praktijkervaringen opgedaan en daar kijk ik echt naar uit! Morgen? Morgen een eerste ervaring dat niet iedereen in de workshop met hetzelfde bezig is. We gaan aan de slag met uitgestelde aandacht!!!!

Groetjes
Marie-Louise

Monday 9 September 2013

De eerste ervaringen bij T4T in Bungamati, Nepal

Marie-Louise is van start, de eerste workshop is gegeven.
Hieronder haar eerste ervaringen...


Van start
Vandaag is het 9 september 2013. Op het programma staat Workshop 1 van de training T4T Bungamati Nepal. ‘s Morgens om 6.15 uur stap ik achterop de motor van Sukha. Hij brengt me naar de school waar de training is gepland. Zes dagen in de week van 7.00-9.30 met mijn collega's aan de slag.

Een mooie basis
Heel spannend. Ik heb me langer voorbereid dan welke college en workshop ik de afgelopen jaren heb uitgevoerd! Vandaag zijn we gestart met een bijzondere kennismaking: een eerste ervaring met wat je zelf doet en ervaart. Dat is een mooie basis voor het onderkennen wat het voor leerlingen kan betekenen.

Klassenmanagement
De leraren zijn hoog gemotiveerd en open over wat nieuw voor hen is. Zoals iets over je eigen kwaliteiten,  persoonlijke eigenschappen en doelen die ze als leraar hebben voor de groep vertellen. Daarnaast het samen opstellen en afspreken van regels en procedures als inleiding om te komen tot goed klassenmanagement. Dat was nieuw voor hen!

Genieten geblazen
Ik heb genoten van de feedback op de workshop, zeer zorgvuldig, maar wel concreet kwamen verbeterpunten als harder spreken (veel vrachtauto’s en open ramen) en mijn Amerikaanse uitspraak naar voren. De verbinding naar hun praktijk, de oefeningen, het overleg in kleine groepjes en de aanpak allemaal anders voor hen  maar er was een duidelijke waardering. Met name omdat met al heel goed inzag wat deze oefeningen voor een klassenmanagement kunnen betekenen.

En morgen?
Morgen vroeg (helaas) te voet naar de  school!
 
 
Groetjes
Marie-Louise

Thursday 5 September 2013

Marie-Louise en Stef zijn onderweg!

Stichting EduShare040 werkt samen met Bungamati Foundation Nepal (BFN) in haar allereerste pilot Teachers 4 Teachers (T4T). Gedurende vier weken zal Marie-Louise in Bungamati, Nepal, een inhoudelijk programma draaien met een achttal leraren Engels.

Delen
In deze blog zal Marie-Louise van tijd tot tijd haar ervaringen met ons delen. In Nederland zitten we in de tussentijd natuurlijk niet stil. We tekenen mee op wat we van de pilot in Nepal kunnen leren voor de volgende keer en we stellen het programma bij daar waar nodig. Ook werken we door aan de website (huisstijl en teksten) en bespreken we hoe we de doelstelling van de stichting het komende jaar handen en voeten gaan geven. Ook daarover zullen we informatie via deze blog gaan delen. Kortom, genoeg te doen... aan de slag!

Inhoudelijk in beweging
De allerlaatste inhoudelijke voorbereidingen voor de Pilot in Bungamati zijn getroffen. Een week of drie voor vertrek is er volop contact met Sukha en Jeroen van BFN over deelnemers en logistieke zaken en bijvoorbeeld over de Engelse training van de leraren die een week voor aanvang van het programma zal plaatsvinden. In de allerlaatste week voor vertrek heeft Marie-Louise nog een bijeenkomst met mij om de grote lijnen van ons programma T4T door te nemen. Ook staat er nog een bijeenkomst via Skype met Will op de rol, voor nog wat allerlaatste feedback op de inhoud van het 4-wekelijkse programma. Met Femke heb ik een overleg over het logo en de huisstijl. Kortom, de dames van Edushare040 zijn volop in beweging.

Samen Sterk!
Deze eerste pilot van T4T komt tot stand in nauwe samenwerking met BFN. Voor meer informatie over BFN klik HIER.
In 2012 was ik samen met Femke in Bungamati bij Sukha en zijn familie op bezoek, en ik sprak daar met ruim twaalf leraren en schooldirecteuren over onderwijs. Mijn reis werd gefinancierd met het geld van de eerste plaats in de Fontys Kennisprijs, die ik won nadat Harrie en Astrid (Directie Fontys Hogeschool Kind & Educatie) mijn proefschrift hadden genomineerd. Die interviews gaven mijn initiële idee verder vorm en werden zo feitelijk onderdeel van de basis voor de Stichting EdusShare040 én het programma T4T zoals dat nu in meer detail is uitgewerkt.

Daadwerkelijk vertrek
De koffers staan klaar. Beter nog, ze zitten al in de trein naar Schiphol: Stef en Marie-Louise zijn daadwerkelijk onderweg naar Bungamati als ik ze aan de telefoon heb om ze succes te wensen. Onderweg naar Bungamati, een prachtig plaatsje onder de rook van Kathamandu in Nepal. Marie-Louise gaat daar voor onze stichting de eerste Pilot Teachers 4 Teachers uitrollen. Aan deze pilot zijn de nodige (inhoudelijke en organisatorische) voorbereidingen vooraf gegaan. Nu is het dan eindelijk zover.

Veel succes
Wij, de thuisblijvers van EduShare040 (Will, Femke en ikzelf) en BFN (Gerard, Jeroen, Lia, Gehini, Annemiek en alle sponsoren) wensen Marie-Louise (en natuurlijk Stef die Sukha mee gaat helpen met vanalles en nog wat) ontzettend veel succes met de Pilot T4T. Ook de deelenemers, onze onderwijscollega's, wensen we veel succes met hun programma.
Marie-Louise: zet hem op, we zijn nu al trots op je!

Wednesday 4 September 2013

Stichting EduShare040 is een feit!

Dinsdag 27 augustus 2013... Marie-Louise en ik lopen licht gespannen richting de ingang van het notariskantoor in Veghel. De acte gaat zodadelijk passeren. Stichting EduShare040 is dan écht een feit. Na de koffie en de informele zinnen van de notaris wordt de officiële acte voorgelezen. Er wordt getekend. Er worden foto's gemaakt. En daarna staan we op een prachtige zomerse dag weer buiten op het grind. We zijn binnen 20 minuten eigenaar geworden van een stichting.

We kijken elkaar aan: 'Waar is de champagne?!?' grappen we tegen elkaar, maar we weten allebei dat we het daar niet voor doen.
Waar wél voor dan?  Voor het onderwijs waar we in geloven, voor leren, voor de kinderen en onze onderwijscollega's. We gaan voor het delen...

Het grind kraakt onder onze voeten, de lucht is blauw... met vier vrouw sterk gaan we er de schouders onder zetten.
Will, Femke, Marie-Louise en ik...

...EduShare040!

Het allereerste begin...

Op 19 juni 2013 ontstond het allereerste idee voor onze stichting na afloop van de 'officiële IRL kick-off' meeting van de projectgroep Teachers 4 Teachers (T4T), pilot Bungamati, Nepal.
Marie-Louise, Will en ik (Cyrille) zitten bij elkaar in Café Proost in Tilburg.
We zijn natuurlijk al eerder gestart, in tweetallen, en we hebben al wat zaken op papier gezet. Vandaag zitten we voor het eerst met 'de projectgroep' bij elkaar. Waarom doen we dit, vragen Will & Marie-Louise zich af: wat is onze beweegreden om hieraan deel te nemen? Al snel komen we tot de conclusie dat dat waarom ik ben gestart met T4T datgene is wat ons verbindt...

"We willen goed onderwijs voor kinderen: we willen graag zoveel mogelijk doorgeven van dat wat we weten en kunnen aan anderen: we willen DELEN! "