Een basis leggen voor
onderwijs, in het Township van Plettenbergbaai (SA)
Zondag
22 september sta ik te wachten op de boot bij Ocean Blue in Plettenbergbaai
Zuid Afrika (SA). Met de boot kan ik de Indische Oceaan op, om walvissen te spotten.
De walvissen (meestal Southern Right Whales of Humpbacks) zijn een ware
trekpleister voor zowel de toeristen als de locals. Ocean Blue doet naast whale
watching echter nog iets anders. Ze hebben een stichting opgericht die zich
inzet voor de kinderen van het nabij gelegen Township.
Op haar duimpje
Wanneer
ik na aanmelding voor de whale watching vertel over Stichting Edushare040, word
ik door één van de gidsen direct doorgestuurd naar Hazel. Zij woont zelf in het
Township zo blijkt later. Hazel werkt in de winkel én voor de stichting. Zij
kent het Township op haar duimpje en doet de rondleidingen aldaar. De opbrengsten
daarvan gaan rechtstreeks naar de stichting. Nadat het ijs gebroken is, kom ik
erachter dat ze haar eigen gospelkoor leidt. Wanneer Hazel op haar beurt het
hele verhaal van onze stichting aanhoort, gaat ze Charlie halen.
Charlie
is de eigenaar van Ocean Blue. Daarna gaat het snel. Afspraken worden gemaakt
en visitekaartjes uitgewisseld. Aangezien het zondag is, zijn de scholen dicht,
maar morgen is er een rondleiding voor een groep door het Township. Vandaag
eerst maar eens wat whales spotten dus!
De opmaat
De
volgende ochtend word ik om 11 uur verwacht. Volgens goed Zuid Afrikaans
gebruik vertrekken we pas rond de middag. De tocht richting het Township vormt
de opmaat voor wat komen gaat. Ik word stiller naarmate het Township dichterbij
komt. En ik ben niet de enige.
Bezienswaardigheid
De
zelfgemaakte huisjes rijgen zich aaneen onder de brandende Afrikaanse
middagzon. De eerste kinderen rennen op de groep af die het Township
schoorvoetend binnentrekt. Handen worden geschud en vastgepakt. Dit alles
voltrekt zich pal tegenover het zelfgemaakte toilet. Het enige toilet. Voor al
die gezinnen van het Township, dat zich golvend tot voorbij de horizon
uitstrekt.
De kring
kinderen rondom ons heen sluit zich. Wij zijn een bezienswaardigheid geworden.
Wij, die ons vergapen aan de planken, draden en zelfgemaakte huisjes. Aan de
kinderen gehuld in lorren aan de hand van een mama, starend op het scherm van een
mobieltje. Op sommige huisjes staat een schotel.
Ademloos
Eerst
bezoek ik een kinderopvang. De klaslokalen zien er mooi uit. In één van de
klaslokalen liggen de allerkleinste kinderen van het Township te slapen.
Kontjes omhoog en duim in de mond. Op de muur prijkt Nelson Mandela.
De
kindertjes zitten buiten klaar om een lied te zingen. Hazel blijkt jarig te
zijn. De kinderen zingen uit volle borst. Wij kijken toe. Ademloos.
Kansen
De
volgende stop is de kleuterschool. Ook dit gebouw is gesponsord door Ocean
Blue. Net als de barak voor de gaarkeuken en de dokterspost voor kinderen met
HIV. En daar zijn er nogal wat van.
Als de
kinderen oud genoeg zijn, gaan ze vanuit de kleuterschool naar het
basisonderwijs. Dat is vier kilometer verderop. De stichting heeft gezorgd voor
de schoolbus en voor de schoolspullen. Een rugzak met schriften, boeken en
pennen. Lang geleden zijn ze gestart met een sponsorprogramma. Dat liep niet.
'Jammer', flitst door mijn hoofd, 'zoveel kansen krijgen deze kinderen niet'.
Een totaal andere wereld
Een
kereltje in een korte broek met een t-shirt tot boven zijn navel grijpt mijn
hand en trekt me vol trots zijn klaslokaal in. Mijn blik valt op een tekening
aan de muur, links van me. Met een warm gevoel kijk ik naar het knaapje. In zijn
grote zwarte kijkers. Twee jaar jonger dan mijn dochter. Hij leeft in een
totaal andere wereld.
'Education is the most
powerful weapon which you can use to change the world', lees ik hardop voor. De
tranen springen in mijn ogen. Hij knijpt in mijn hand en ik in die van hem...
No comments:
Post a Comment